Hoe het allemaal begon
Arthur en Caroline vertrokken naar Azië voor hun huwelijksreis, Sri Lanka om precies te zijn. Dit beviel zo goed, dat zij besloten om vaker te gaan reizen. Familie van hen woonde in Singapore en zij wilden hen graag bezoeken. Ze vertrokken toen via Maleisië en Thailand naar Singapore, met alleen een rugzak. Arthur: ‘Tijdens deze reis kwamen we allerlei mensen tegen die al een jaar of twee jaar aan het reizen waren en dat vonden wij echt supergaaf. Wij hadden geen kinderen en we werkten allebei hard, dus dat leek mij ook wel leuk. Mijn vrouw zag dit in het begin helemaal niet zitten, maar later begon zij het ook wel een goed idee te vinden.’
‘In 2001 hebben wij vier hele jonge mensen in onze omgeving verloren. Drie ervan waren onder de 40 en eentje net voor zijn pensioen. Toen dachten we: waarom zouden wij niet de volgende zijn? We kwamen uit bij het bekende cliché ‘het leven is maar kort’, maar toen hebben we wel de knop omgezet en zijn we écht gaan doen wat we leuk vonden. We zijn toen gaan sparen en hadden binnen twee jaar genoeg geld bij elkaar om een heel jaar weg te kunnen. Ons huis hebben we toen nog een paar maanden proberen te verhuren, maar dat was geen succes. In dat jaar zijn we in Zuidoost-Azië, Nieuw-Zeeland en Australië geweest. Toen we na een jaar thuiskwamen moest er weer gewerkt worden, maar we hadden natuurlijk zoveel van onze vrijheid genoten dat we daar eigenlijk niet meer aan konden wennen. Ik had binnen twee maanden alweer het idee van: wat doe ik hier?’, aldus Arthur.
Ondanks dat Arthur en Caroline vóór de reis beide een leuke baan hadden, konden zij daarna hun draai niet meer vinden: ‘En dit terwijl ik voor het reizen de allermooiste baan had die ik me maar wensen kon. Ik had een eigen kantoor, auto van de zaak, telefoon van de zaak, 35 vakantiedagen en ik kon gaan en staan waar ik wilde. Het enige probleem was dat ik niet van 8 tot 5 en van maandag tot vrijdag wilde werken. Dat moest dus doorbroken worden.’
Arthur en Caroline staan met beide benen op de grond en hebben de instelling: het ergste wat er kan gebeuren is dat het misgaat. ‘Dan beginnen we opnieuw met vakkenvullen en dan zien we wel weer verder. Toevallig keken we afgelopen week naar het programma ‘Kopen zonder kijken’, daarin waren een moeder en een zoon te zien. De zoon zei toen iets wat me voor altijd bij zal blijven. “Je moet gewoon denken dat het goedkomt, want dan komt het wel goed”. Ik vind dat echt een fantastische zin’, aldus Arthur.
Arthur en Caroline waren aan het wikken en wegen over wat ze wilden doen als ze naar het buitenland gingen. ‘Gekscherend zeiden wij altijd: wat gaan we dan doen? Want we kunnen niks, maar gastvrouw en gastheer spelen kan natuurlijk iedereen.’ Arthur: ‘Dan kom je al snel bij het beroemde ‘Ik vertrek’ -verhaal terecht. We gingen toen opzoek naar iets wat ons aansprak, maar dat ging niet vanzelf. De ene keer was de plek goed, maar was het huis niks. De andere keer was het huis geweldig, maar de plek niks. Een vriend van mij zei toen tegen me: “Joh, wat jij zoekt staat er al. Je hebt het alleen nog niet gevonden”. Dat heeft me wel beziggehouden. We hebben toen rondgezocht op internet en kwamen uiteindelijk ergens op uit wat nog niet te koop stond. Ik had de eigenaar toen een mailtje gestuurd, maar kreeg maanden later pas iets terug. “Succes met je zoektocht”, was de laatste zin in de mail. Dat werd dus niks. Dáchten we…’
‘Ongeveer een half jaar later, toen we nog steeds aan het zoeken waren en net terugkwamen van wintersport, opende ik mijn mail. Ik zag daar een mailtje van diezelfde mevrouw. Zij vroeg of we nog steeds aan het zoeken waren, want haar huis stond nu wél te koop. Haar man was opeens overleden en haar zoons woonden niet in de buurt, dus zij moest de boel wel verkopen. Haar broer heeft toen tegen haar gezegd: “Je moet dat stel mailen die interesse had, misschien willen die het nog wel kopen”. Met zowel de vorige eigenaar als haar broer hebben wij nu nog steeds goed contact. We hebben toen allerlei dingen besproken en uitgezocht hoe het daar allemaal reilde en zeilde. Een maand later stonden we voor het huis. We hebben het toen binnen 5 minuten gekocht. Het huis is meer dan 200 jaar oud, in goede staat, maar wij wilden wel het een en ander aanpassen aan onze smaak. Zo begon ons avontuur met Le petit mas d’ile.’
Risico
Ondanks dat Arthur en Caroline het huis in Frankrijk konden betalen en een goede overwaarde hadden op hun huis in Nederland, namen zij toch een hypotheek erbij. Arthur: ‘Dat was eigenlijk ook zo geregeld. Wel moest het toen nog een beetje illegaal, want je krijgt geen hypotheek op een tweede huis in Frankrijk. Toen al niet, nu al helemaal niet meer. We hadden toen iemand gevonden die dat voor ons kon regelen (wat overigens wel allemaal legaal was), maar ons probleem zat hem in de salarisstrook waar wij de hypotheek op hadden gezet. Toen waren wij ook nog gewoon aan het werk, maar drie maanden later hadden we natuurlijk het werk opgezegd en was er geen inkomen meer. Dan staat natuurlijk wel jouw handtekening nog onder die hypotheek dus dan moet je maar hopen dat dat allemaal goed gaat. Dat is eigenlijk het enige risico wat wij genomen hebben.’
Mazzeltje
Na een jaar in Frankrijk kreeg Arthur en telefoontje van zijn oud-werkgever. Hij vroeg of Arthur kon komen inspringen omdat ze mensen te kort kwamen. Als je in het buitenland woont hoef je natuurlijk geen sociale lasten af te dragen, dus dat schoot hard op voor het stel. Arthur: ‘Met wat ik toen in drie maanden heb verdiend hebben we de uitbreiding van de camping kunnen betalen, het hele sanitair gebouw en de renovatie van het zwembad. Dat was echt een mazzeltje, want anders hadden we dat geld van iemand binnen de familie moeten lenen.’
‘Omdat we eigenlijk maar de helft van het jaar open zijn, wilden we een manier bedenken om zo snel mogelijk zo veel mogelijk geld te kunnen verdienen. Ik zit al tientallen jaren in de triatlon-wereld, waar ik ook een behoorlijk netwerk heb opgebouwd. Toen zijn we trainingsweken gaan organiseren voor triatleten. Hier zijn we in 2013 mee begonnen en dat doen we eigenlijk nog steeds. Sinds dit jaar organiseren we ook een wandelweek, dus zo vul je het voor- en naseizoen vanzelf wel’, aldus Arthur.
Ik vertrek
Het avontuur van Arthur en Caroline is een typisch ‘Ik-vertrek’-verhaal. Ondanks dat zij zich hiervoor hadden opgegeven, kregen ze al snel te horen dat zij hiervoor niet in aanmerking kwamen. Zij hadden alles zo goed op orde. Arthur: ‘Dan is het natuurlijk niet spannend genoeg om naar te kijken, haha. Wij zeiden op het moment dat wij het huis kochten ook tegen onze vrienden: “Wat we nu hebben gekocht, hoef je niets meer aan te doen”. Dit viel toch vies tegen. Figuurlijk ga ik morgen de laatste schroef erin draaien, en dat na 17 jaar.’
‘Toen we net dat jaar gereisd hadden zeiden we eigenlijk tegen elkaar: het is dat we nog familie hebben in Nederland, maar anders hadden we nu in Nieuw-Zeeland gewoond. Nieuw-Zeeland is eigenlijk een mix tussen Frankrijk en Noorwegen. In Nieuw-Zeeland heb je namelijk alle seizoenen. Van witte stranden met palmbomen tot pinguïns. Maar ja, we hadden nog zoveel familie en vrienden in Nederland dat we dat uiteindelijk toch te ver vonden. Toen zijn we in Frankrijk beland. Ook omdat we de taal al spraken was dit voor ons een logische optie. Wij zijn op dat gebied niet van die stuntelaars zoals je op tv ziet, haha’, aldus Arthur.
Vrienden en familie
Met vrienden en familie wordt er nog regelmatig afgesproken. Sterker nog, ze bezoeken Arthur en Caroline zelf ook wel eens. Omdat het vanaf Utrecht maar 10 uurtjes rijden is, is het ook makkelijk om met de auto te komen. Arthur: ‘Onze vrienden en familie snapten ook heel goed dat wij dit avontuur aangingen. Vooral na de lange reizen die we al hadden gemaakt. De ouders van mijn vrouw Caroline stonden daarentegen er niet om te springen. Mijn zus woont in Amerika dus die zagen we sowieso al nooit en mijn broer woont vlak bij Almelo, dus dat was ook echt alleen op afspraak. Bij Caroline was dit anders. Zij woonden allemaal dichtbij dus die liepen de deur bij elkaar plat. Dat is dan natuurlijk wel even wennen. Toen wij hier net woonden kwamen zij hier dan ook wel drie keer per jaar.’
‘De mevrouw waar onze camping eerst van was vertelde ons ook dat wij er waarschijnlijk veel vrienden aan over zouden houden. Nou, dat wilden wij echt niet geloven, maar uiteindelijk is dit wel zo gelopen. Er zijn stellen die hier al 14 jaar komen, daar bouw je dan gewoon een band mee op. Vaak wordt er ook aan mensen die geëmigreerd zijn gevraagd of zij al geïntegreerd zijn. Ik kan je vertellen; je integreert nooit. Je blijft altijd de buitenlander. Natuurlijk hebben wij hier genoeg vrienden, kennissen en mensen voor allerlei verschillende gelegenheden, maar dat verandert niets aan het feit dat je uit Nederland komt’, aldus Arthur.
Toekomstplannen
Arthur: ‘Over een x aantal jaar zullen we dit natuurlijk gaan verkopen. Aangezien we net na ons 40ste weg zijn gegaan uit Nederland, hebben we geen pensioen kunnen opbouwen. Dit moet dus ons pensioen gaan worden. Hier in de buurt een huis kopen is helemaal niet duur, dus dat zullen we ook zeker gaan doen. We blijven sowieso hier hangen. Al zouden we ooit terug willen naar Nederland, is dat gewoon bijna niet meer op te brengen. Wat dat betreft hebben we destijds een goede keuze gemaakt.’
