Een zondagochtend
Op een zondagochtend in oktober 2020, werd Linda wakker met een speciaal gevoel. Zij had samen met haar gezin net ontbeten, de kinderen waren aan het spelen en zij zei tegen haar man Martijn: ‘Ik heb helemaal geen zin om het allemaal te regelen, maar we moeten naar Zweden. Linda: ‘Toen we nog in Nederland woonden hadden we een grote woonboerderij, met heel veel spullen. Dat was ook de reden dat ik tegen de verhuizing op keek. We zeiden altijd: wij gaan nooit emigreren. We waren al eens van de randstad naar Friesland verhuisd, dat was al heel erg ingrijpend. Als je nog jong bent is het allemaal wel te doen, maar zodra je kleine kinderen hebt gaat het allemaal een stuk lastiger. Om die reden waren we het dus ook helemaal niet van plan.’
Op diezelfde zondagmorgen was Linda’s man Martijn een stukje gaan wandelen, en Linda achter de computer gekropen. ‘Toen hij weer richting huis kwam, zag hij onderweg een adelaar. Die hadden we echt nog nooit gezien in Friesland. Ik pakte mijn oude Sjamanen boekje erbij om te kijken wat voor betekenis dat had, en toen stond er: ga op avontuur en sla je vleugels uit. Dat vond ik heel erg toepasselijk’, aldus Linda.
Op onderzoek uit
Linda en Martijn zijn op onderzoek uitgegaan, hebben de woonboerderij te koop gezet en vanaf dat moment ging het heel snel allemaal. Linda: ‘Op Bevrijdingsdag gingen wij Nederland uit, dat vonden we wel toepasselijk. Op dat moment was covid natuurlijk ook nog aan de gang, dus een knuffel en een kus waren eigenlijk niet toegestaan. Aangezien we niet wisten wanneer we iedereen weer zouden zien, hebben we de regels toen wel een beetje overtreden. Dit was natuurlijk niet zonder risico, want als iemand een beetje verkouden was bestond de kans dat we daardoor niet weg zouden kunnen. Zoals ik er nu op terugkijk was het allemaal dus best wel spannend, in verband met de covid-test die wij moesten overhandigen.’
Voordat Linda en haar gezin naar Zweden gingen, hebben zij een camper gekocht. Hiermee zouden ze voor een onbepaalde tijd gaan rondreizen, zo’n 10.000 kilometer in totaal. In Zweden heb je overal gratis kampeerplekken, dus dit vonden zij ontzettend leuk om te doen samen met hun zoons. ‘Na 5 weken rond te hebben gereisd, helemaal naar de noordpoolcirkel, hebben we een huis gevonden in Sunne. Overal waar we kwamen hadden we een vakantiegevoel, maar toen we daar kwamen kregen we echt een gevoel van thuis. Dat was heel bijzonder. Wij hebben geluk gehad bij het kopen van het huis, want toen was de gekte van de prijsstijging ook in Zweden al begonnen. Gelukkig waren er geen andere geïnteresseerden, dus konden we het huis zo kopen’, vertelt Linda.
‘Mijn man hield altijd al wel van avontuur, dus dit was echt iets voor hem. Toch ben ik blij dat ik degene was die met dit idee kwam, omdat ik anders misschien het gevoel zou hebben dat hij mij erin mee zou sleuren. Nu ben ik erg blij hier, maar hij vooral’, aldus Linda.
Werk en school
Linda: ‘De kinderen gaan hier nu naar school en ik kon mijn praktijk hier gewoon aanhouden. Ik werkte altijd als zelfstandig pedagoog met een eigen kindertherapiepraktijk. Nu doe ik dat bijna 20 jaar, en door de lockdowns ben ik online gaan werken. Dat ging eigenlijk zó goed dat ik daarmee door ben gegaan in de camper. Toch miste ik na een jaar het contact dat ik altijd had met de mensen. Toen ben ik invalwerk gaan doen bij mijn jongste op school, wat ik heel erg leuk vond. Dit jaar heb ik dan ook een contract gekregen bij weer een andere school, en naast mijn praktijk werk ik daar vier dagen per week. Ik leg de lat wel hoog voor mezelf, maar ik wil graag de taal goed leren. Mijn zoon sprak binnen 3 maanden Zweeds, maar ik ben natuurlijk al een dagje ouder dus bij mij gaat dat wat moeizamer.’
Nadat Linda en haar gezin een tijdje in Zweden woonden, werd haar gevraagd of zij Nederlandse kinderen in Zweden wilde helpen bij de Nederlandse taal. Moedertaal juf, heet dat. Ook geeft zij studiebegeleiding geven aan kinderen die vastlopen bij bepaalde vakken. Linda: ‘Ik vind het fijn dat ik de kinderen op deze manier kan helpen en zo leer ik er zelf ook nog iets van.’
Zweden of Canada?
Een aantal jaar geleden zijn Linda en haar gezin al eens eerder naar Zweden geweest. Tijdens die vakantie hadden zij meteen al door wat voor een fijn land Zweden was. Al hadden ze dit gevoel ook bij Canada… ‘Jaren daarvoor, toen we nog geen kinderen hadden, gingen we naar Canada. Toen zeiden we eigenlijk dat áls we ooit zouden emigreren, we naar Canada zouden gaan. In de praktijk is dat natuurlijk wat lastiger, want Canada is ontzettend lang vliegen. Je familie en vrienden kun je dan heel erg moeilijk onderhouden. We vonden Zweden erg lijken op Canada, alleen dan in het klein. Toen ik die zondagochtend dat gevoel kreeg, hebben we eigenlijk ook niet naar andere landen gekeken’, aldus Linda.
Weemoed
Linda vertelt dat zij niet echt spijt heeft, maar wel weemoed… Linda: ‘Onlangs heeft mijn moeder de diagnose Alzheimer gehad, dus dat zorgt er ook wel voor dat het gemis naar mijn familie groter wordt. Ik denk dat vrouwen dat over het algemeen ook wat sneller hebben dan mannen, mijn man Martijn heeft dat nooit. Ik denk wel eens terug aan hoe het ooit was in Nederland, maar daar kunnen we nooit meer terug naartoe. Dat bestaat niet meer. Dan moet ik mezelf even herpakken en de feiten op een rijtje zetten. Het eerste jaar had ik hier ook helemaal geen last van, toen was alles nog mooi en leuk. Ik merk dat ik daar nu, na bijna drie jaar, toch wat meer last van krijg. Ik heb niet echt heimwee, maar meer gevoelens van weemoed.’
Veranderingen
Het leven in Nederland en in Zweden is natuurlijk al heel anders, maar het leven vóór en na de corona is dat ook. In de hele wereld zijn er dingen veranderd. Linda vertelt welke veranderingen zij nog meer ervaren heeft: ‘Wat ik ook heel anders vind is mijn jongste zoon, hij was twee jaar toen wij naar Zweden gingen. Nu is hij bijna zes, dus het wordt nu echt een persoon met een eigen mening. Toen was het natuurlijk ook al een persoon, maar had hij nog niet zoveel te zeggen. Ik vind ook dat het soms voelt alsof je alles opnieuw doet. Je moet alles opnieuw aanleren en dat is soms best pittig. In Nederland hadden we alles voor elkaar. Ik weet nog dat ik een keer een meisje aan het coachen was toen wij nog in Nederland woonden. Zij was 16 jaar, en vroeg aan mij of ik nog dromen had. Toen ik daarover na ging denken kwam het er eigenlijk op neer dat ik alles al had wat ik ooit had gewild. We waren best jong toen wij de woonboerderij kochten en ik was ook best jong toen ik mijn eigen praktijk startte. Dat heeft ervoor gezorgd dat we later nog heel veel nieuwe dingen konden doen, zoals dit. Ik ervaar hier in Zweden ook heel veel het gevoel van vrijheid, dat ervoor zorgt dat we dat kunnen doen.’
Familie en vrienden
Wanneer je emigreert naar het buitenland kun je heel veel dingen opnieuw kopen, maar vrienden en familie zijn niet te vervangen. Dat is ook hetgeen dat Linda het meeste mist. Linda: ‘Ik sprak altijd veel af met vriendinnen en nam de kinderen dan mee. Hier ligt alles veel verder uit elkaar en ik werk hier ook mee. In Nederland was ik veel flexibeler en kon ik er wel eens een uurtje tussenuit voor een bakje koffie. Dat geldt natuurlijk ook voor mijn familie, die mis ik ook heel erg. Hier hebben we natuurlijk ook wel vrienden en kennissen, maar dat is niet hetzelfde als de mensen die je hebt achtergelaten in Nederland. Het duurt langer voordat je een emotionele connectie hebt met die mensen. Ik bel bij belangrijke gebeurtenissen toch liever naar mijn vrienden in Nederland. Als er iets is kan ik natuurlijk altijd hulp vragen, dus dat is wel heel fijn.’
‘Onze familie en vrienden waren best wel geschokt over het feit dat wij naar Zweden gingen. Het ging ook heel erg snel allemaal. Mijn vader snapte het gelukkig wel heel erg goed, hij had het zelf ook gedaan als hij onze leeftijd zou hebben, zei hij. Toch werd hij later wel wat meer bezorgd, omdat we in Nederland eigenlijk alles al voor elkaar hadden. Toen ik het tegen andere mensen vertelde, merkte ik dat heel veel mensen zeiden dat zij het ook wel zouden willen. Niet per se naar Zweden, maar het verhuizen naar een ander land. Toch doen heel veel mensen het niet in verband met de afstand met de familie’, aldus Linda.
Toekomstplannen
Linda: ‘Waar we in de toekomst zullen belanden weten we eigenlijk nog niet. We dachten tenslotte ook dat we in onze woonboerderij in Nederland oud zouden worden, maar dat is ook niet het geval. Zo zie je maar dat het leven soms heel anders kan lopen. Hier in Zweden woonden we best wel afgelegen, maar we hadden een tijdje terug een huis gezien dat meer centraal in een dorp, 20 km verderop, ligt. Inmiddels hebben we dit huis gekocht en zijn we na drie jaar dus weer verhuisd binnen Zweden. Fijn voor de kids, vooral voor onze oudste zoon van 13, zodat hij zelfstandiger kan zijn. Hij kan dan zelf naar sport, naar de middelbare school en naar zijn vrienden. We doen het dus voor de kinderen, maar komt ons ook ten goede, je leeft tenslotte met elkaar als gezin. Dus wie weet wat de toekomst brengt, zoals het nu voelt worden we in dit huis oud haha.’
