‘Als ik later groot ben’
Trienke en Peter hadden een supergaaf leven in Nederland. Allebei hadden ze een goede baan en samen een prachtig penthouse in Alkmaar. Toch knaagde er iets aan hen, wat ervoor zorgde dat zij een hele andere stap wilden nemen. Trienke: ‘Ik ben van jongs af aan al gefascineerd geweest door Afrika. Ik denk dat dit komt doordat wij vroeger een bakje hadden waar wij na iedere maaltijd een muntje in deden. Na een tijdje namen we dit mee naar school en dan telde de juf hoeveel geld we verzameld hadden. Dit geld ging toen der tijd naar een project in Zambia en na een maand kregen we foto’s van wat ze deden met dat geld. Ik was helemaal verbouwereerd van die kindjes en het leven daar. Sinds toen ben ik gefascineerd geweest door Afrika. Mijn ouders hebben ook altijd een opstel bewaard die ik heb gemaakt toen ik 10 jaar was. ‘Als ik later groot ben’, heet dat. Daarin staat dat ik in Afrika woon, heel goed voor de kindjes zorg en dat ik honden heb. Vanaf dat moment wist ik dat ik ooit naar Afrika zou gaan.’
Weg uit Nederland
Werken was een ding dat centraal stond in het leven van Trienke en Peter. Ondanks dat zij beiden hielden van hun werk, vroegen ze zich regelmatig af of dit nou wel echt was wat ze wilden. ‘Willen we een nog grotere auto? Willen we nog meer vakanties? We hadden alles bereikt wat we wilden bereiken, dus besloten uiteindelijk om te vertrekken uit Nederland. We hebben er ook bewust voor gekozen om gelijk alles te verkopen en niet één been in Nederland te houden. We hebben ons penthouse verkocht, onze auto’s verkocht, Peter zijn pakken en stropdassen weggegeven, alleen nog bepaalde erfstukjes hebben we op laten slaan en later over laten komen’, aldus Trienke.
Over Kaapstad hadden Trienke en Peter goede verhalen gehoord, dus dat was uiteindelijk de plek waar zij zijn begonnen. Al eerder hadden zij met een camper door Zuid-Afrika gereisd, waardoor zij zeker wisten dat dat de plek was waar ze wilden zijn. Trienke: ‘In Kaapstad hebben we eerst een Land Rover met een rooftoptentje gekocht, en zijn we door onder andere Namibië en Zimbabwe gereisd. Dit hebben we 8 weken gedaan, maar daarna moest er natuurlijk ook weer geld verdiend worden. We kwamen toen mensen tegen die hun bedrijf wilden verkopen, dus heeft mijn man Peter dat overgenomen. Om deze reden konden wij ook een visum krijgen, dus dat was twee vliegen in één klap.’
Werk
Een kantoorbaan had Trienke nog nooit eerder gehad, totdat dit in haar nieuwe woonplaats tóch op haar pad kwam. Al snel merkte zij dat dit niet helemaal haar ding was… ‘Ik ben vrij kort daarna al voor mezelf begonnen. Vooral via via is die bal toen gaan rollen en heb ik veel rondreizen mogen organiseren in Zuidelijk Afrika. Daarnaast deed ik de marketing en management van de huizen van Nederlanders, Duitsers en Engelsen die een tweede huis hadden in Zuid-Afrika. Dat hebben we 7 jaar zo gedaan, maar na ongeveer 5 jaar in Kaapstad bedachten wij dat we eigenlijk wel iets anders zouden willen. Het is prachtig, één van de mooiste plekken van de wereld zelfs, maar je hebt niet echt het gevoel alsof je in Afrika bent, Het lijkt meer op Griekenland, Italië of Portugal. We hadden toen net als in Nederland weer een heel mooi leven, met een zwembad en auto’s, maar opnieuw deden we alles weg en kochten wij een caravan. We zijn toen samen met onze honden naar het Noorden van Mozambique getrokken en hebben daar uiteindelijk een lodge gebouwd. Het klinkt nu heel erg simpel, maar dit was wel een proces van jaren’, vertelt Trienke.
Tweede verhuizing
Nadat Trienke en Peter alles wat bij hun mooie leventje in Kaapstad hoorde verkocht hadden en een camper kochten, begon de bouw van hun volgende project. Trienke: ‘In 2005 begonnen we met het papierwerk en in 2007 ging de eerste schep in de grond. Met een 4 x 4 caravan zijn we naar Mozambique gegaan en hebben daarin gewoond toen we het resort aan het bouwen waren. In juli 2009 konden we de deuren dan eindelijk openen, dit was een enorme boeiende tijd. Toch zou ik het niet over willen doen. In Mozambique is iedereen Portugeessprekend, dus ik moest beginnen met de taal leren, maar er zijn ook gebieden waar de mensen alleen Makua spreken. Dat moesten we dus ook een beetje gaan leren. Wat ook lastig was, was de afstand naar bijvoorbeeld de supermarkt. We moesten wel vijf uur rijden voordat we daar aankwamen.’
Omdat Trienke en Peter veel lokale mensen in dienst hadden die hun konden helpen met de bouw, hadden ze niet veel cement en andere dure materialen nodig. Zij hadden tenslotte hun eigen manier van bouwen. ‘Toen we open gingen hebben Peter en ik het nog ongeveer een jaar samen gerund, maar rond 2011 kwam daar een einde aan. We hadden geen geld meer en het liep allemaal toch minder goed dan we hadden gehoopt. Ook zaten we in een malariagebied en het is onmogelijk om jarenlang antimalaria te blijven slikken. Dat is nog ongezonder dan dat je de parasiet af en toe zou oplopen. In die periode hebben we één keer in kritieke toestand in het ziekenhuis gelegen met malaria, en het daarna nog tig keer zelf met medicatie behandeld om er weer bovenop te komen’, aldus Trienke.
Familiebezoek
Tijdens een bezoek van wat familie van Trienke en Peter, veranderde er een hoop. Zij schrokken zich rot en zagen dat het helemaal niet zo goed met hen ging. Dat heeft hun ogen geopend. Trienke: ‘Niet veel later zagen wij een vacature openstaan in Oeganda van een Nederlandse stichting, waarop wij gelijk reageerden. Peter kreeg deze functie uiteindelijk en als gevolg daarvan zijn we naar Oeganda vertrokken. Peter heeft toen een solobedrijf opgericht voor die Nederlandse stichting en ik deed nog steeds de marketing en sales voor onze lodge. We hadden daar ondertussen goede managers die ervoor zorgden dat wij heel remote konden werken. We kenden Oeganda eigenlijk helemaal niet goed, maar toch hebben we er drie jaar gewoond en een enorm leuke tijd gehad. Hele aardige mensen, iedereen spreekt goed Engels en een heerlijk klimaat. Het zit op ongeveer op 2500 meter dus je hebt er geen vliegen en het is er nooit te koud of te warm. Ondanks dit, wisten we wel dat dit maar tijdelijk was, omdat het een tijdelijke job was. Als het bedrijf eenmaal stond zouden we het overdragen aan een Oegandese. Dat hebben we ook gedaan, maar we moesten daarna natuurlijk weer ergens anders heen. We zijn toen weer teruggegaan naar Zuid-Afrika. Daar hadden we tenslotte ook onze id, dus dat was het makkelijkste om te doen.’
Terug van weggeweest
Eenmaal terug in Zuid-Afrika, hebben Trienke en Peter daar een glamping opgericht. Met bijna alleen eigen personeel, is hluhluwe bushcamp gebouwd. ‘Het is nu al 4 jaar open, en ondertussen konden we een solarbedrijf overnemen dat ook bij de Nederlandse stichting waar Peter voor gewerkt had in Oeganda, hoort. In Afrika is er maar één bedrijf dat energie genereert; Escon. Zij hebben te weinig elektriciteit te bieden voor iedereen, dus iedere dag wordt ergens de elektriciteit helemaal afgesloten. Toen wij naar Afrika kwamen hebben wij ons voorgenomen om iets goeds te gaan doen voor andere mensen. Wij leveren nu dus kleine sonarsysteempjes aan mensen die helemaal niet aangesloten zijn op de elektriciteit. Zij kunnen op die manier toch hun telefoon opladen en wat lichtjes aanzetten thuis. Mensen die wat meer te besteden hebben kunnen daar zelfs een koelkast op aansluiten. Vorig jaar hebben we ongeveer 2000 gezinnen voorzien van zo’n systeem’, aldus Trienke.
De 4 jaar dat Trienke en Peter voortdurend in de lodges te vinden waren, was niet makkelijk voor hen. Trienke: ‘Vooral Peter had last van het gebrek aan privacy. Als je een lodge bouwt en managed heb je gewoon altijd mensen om je heen. Hij wilde daarom ook wel graag iets anders gaan doen. Zelfs als we vrij waren, wat eigenlijk zelden voorkwam, konden we nergens naartoe. Alles lag op 5 tot 6 uur rijden. Ook omdat we niet veel geld hadden, bleven we dan maar thuis. Dan kom je een beetje in een cirkeltje terecht waarin je je steeds ongelukkiger gaat voelen, maar dit hadden we in de eerste instantie niet in de gaten. We waren gewoon doorzetters en we waren met van alles bezig. Toen onze familie langskwam hebben die onze ogen geopend dat zo echt niet goed ging met ons. Daarna hebben we gelukkig de stap kunnen nemen om weg te gaan.’
Oude contacten
Ondanks dat Trienke en Peter een zware tijd achter de rug hadden en ergens anders wilden gaan settelen, is er van teruggaan naar Nederland nooit sprake geweest. ‘Ik miste natuurlijk wel dingen uit Nederland, maar dat waren meer vrienden en familie. Toen wij nog in Zuid-Afrika woonden, kwamen er voortdurend veel bekenden van ons langs. Mensen die altijd al eens naar Zuid-Afrika wilden gaan, kwamen ons nu bezoeken. In Mozambique was dit veel minder, dus in die tijd merkte ik wel dat ik dat heel erg miste. De communicatie in die tijd was ook een stuk lastiger dan nu, want toen kwamen de smartphones net in. E-mails schrijven en bellen was ook hartstikke duur, dus de wereld was in die periode een stuk groter dan nu’, aldus Trienke.
Trienke en Peter vertrokken jaren geleden, zonder er met veel mensen over gepraat te hebben, naar Afrika. Het was natuurlijk wel eens ter sprake gekomen, maar er zijn ontzettend veel mensen die zeggen dat ze willen emigreren. Nooit was het tot een serieus gesprek gekomen. Trienke: ‘Op het moment dat wij zeker wisten dat we naar Afrika gingen waren wij natuurlijk ontzettend opgewonden. Onze vrienden en familie schrokken er best wel van en wilden eigenlijk niet dat wij weg zouden gaan. Dat vond ik het lastigste aan de verhuizing, dat wij onze vreugde niet konden delen met de mensen om ons heen. Wij hadden er van tevoren niet aan gedacht dat zij dat zo erg zouden vinden. Toen alle familie en vrienden langs waren geweest, werd dit gelukkig wel minder. Toen snapten zij ook hoe en waar wij leefden.’
In het begin gingen Trienke en Peter ieder jaar even terug naar Nederland. Dit deden zij totdat covid kwam en hun glamping camp werd opgebouwd. Na alle lockdowns, toen zij eindelijk weer het land mochten verlaten, gingen hun bedrijven zo goed dat ze eigenlijk niet weg konden. ‘Afgelopen september zijn we voor het eerst weer geweest, toen was het 4,5 jaar geleden. Dat was eigenlijk de eerste keer dat ik blij was om terug te gaan naar Zuid-Afrika. Zo’n periode in Nederland is heel overweldigend en je voelt heel veel druk om iedereen te bezoeken. Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen agenda’s, hun leven gaat hier gewoon door’, vertelt Trienke.
Een ander leven
Dat Trienke en Peter in Afrika een heel ander leven hebben gekregen dan zij in Nederland hadden is wel duidelijk. Niet alleen het klimaat en hun werk is anders, maar ook de ritmes die zij hebben. Trienke: ‘In Afrika hebben we ’s avonds bijna nooit iets te doen. Natuurlijk moet ik wel eens iets voor gasten doen en komen er zo nu en dan vrienden over de vloer, maar dat is echt het enige. We hebben ’s avonds geen calls of afspraken meer staan. Wat je ’s avonds hier hebt is ook heel anders dan in Nederland, het is hier namelijk om half 6 al donker. We gaan dus altijd vroeg naar bed, in tegenstelling tot wat we in Nederland deden. Toen gingen we altijd rond 12 uur, half 1 naar bed. Het is een beetje omgedraaid hier: om 6 uur ’s ochtends kun je iedereen hier wel bellen, maar na 7 uur ‘s avonds niet meer. Hier staan we heel vroeg op, rond kwart over 5 meestal. Ik denk dat dit ook heel erg te maken heeft met het klimaat. ’s Ochtends vroeg, als de zon opkomt, is het ook echt prachtig hier. Dat maakt het voor veel mensen ook wel de moeite waard om zo vroeg op te staan.’
Trienke: ‘Als ik ’s Ochtends boodschappen ga doen bij de Spar kom ik vaak veel wilde dieren tegen, zoals giraffen, neushorens en buffels. De supermarkt is maar 14 kilometer van ons huis af, dus dat is wel heel bijzonder om onderweg tegen te komen. Toen ik in Nederland van Alkmaar naar Amsterdam moest was ik onderweg alleen maar bezig met de files, haha. Wij hebben ook altijd de zonsopkomst voor de deur, waar ik elke dag nog even erg van geniet.’
Toekomst
Trienke en Peter noemen zichzelf ook wel workaholics; ze werken beiden ontzettend veel. In de toekomst zouden zij dit graag wat willen afbouwen. ‘Op zaterdag proberen we altijd al wel even erop uit te gaan. We gaan dan duiken, snorkelen en wandelen in een ander plaatsje in Zuid-Afrika. We hopen dat we dit werk ongeveer nog 4 jaar kunnen blijven doen, om het daarna allemaal goed te verkopen. Dan kunnen we niet alleen op zaterdag gaan snorkelen, maar ook eens op woensdag, haha. Ik weet niet precies wat we nog meer allemaal gaan doen, maar dan hebben we in ieder geval wat meer tijd voor onze hobby’s. Helemaal stoppen met werken kan ik denk ik nooit. Niet alleen omdat wij geen pensioen hebben, maar ook omdat ik mijn werk gewoon leuk vind. Ik zal dus altijd nog wel bezig blijven’, aldus Trienke.
