Rent-a-Poodle
‘In het kader van ‘Quality-time’ zijn we laatst met z’n tweeën een weekendje weg geweest naar Madrid. Zonder de kinderen dus. Die mochten bij oma en opa logeren. Ze waren blij toe want wij beloofden dat we even bij Sinterklaas langs zouden gaan om een goed woordje te doen en alvast een deel van het verlanglijstje te overhandigen.’
‘Madrid is de mooiste stad van Spanje als je het mij vraagt. Eén van de mooiste steden ter wereld. De Spaanse keuken is fantastisch, net als de wijnen. En bovenal: Het Spaanse volk is prachtig. Letterlijk en figuurlijk. Stijlvolle levensgenieters. Alles doen ze met passie: Eten, drinken, dansen, voetballen niet te vergeten. Zelfs oud worden doen ze in stijl. En feesten: Ze hebben jaarlijks meer katholieke feestjes dan dat wij überhaupt bijbelfiguren kennen. Niet omdat ze per sé zo gelovig zijn. Ze geloven vooral in feestjes. ‘Geen wonder dat ook Sinterklaas hier altijd blijft wonen’, zei ik in één van mijn grappige momenten na een slok van m’n derde glas sangria. ‘Die kan hier gewoon het hele jaar ongestoord rondlopen als één van de vele heiligen. Eigenlijk zoals ik in Volendam ongestoord over de dijk kan rondlopen als één van de vele zangers’.… Ik word dan namelijk met elke slok geestiger en lach luid om mijn eigen grappen. Zij moest er niet zo om lachen. Caroline heeft soms een ander soort humor. Laten we het daar op houden.’
‘Haar gedachten waren allang afgedwaald naar 5 december. ‘Ik heb een keer een hondje gekregen van Sinterklaas’…zei ze ineens met glinsterende ogen die wegkeken in het verleden…’Het mooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen’. Ik kende het verhaal wel hoor maar ik merkte dat ze graag wilde praten over haar hondje. Tiba….een Tibetaanse Spaniel. Het grappige moment was weg. We zaten ineens allebei aan wijlen Tiba te denken. Het kwam denk ik ook doordat er naast ons twee jonge meiden waren gaan zitten, duidelijk van hele rijke ouders, waarvan er eentje een schoothondje had dat precies paste bij haar jurkje en haar Gucci bril. Een heel klein wit poedeltje. Het hondje was ook net naar de kapper geweest en paste precies in haar Hermes-tas. Ik heb Tiba trouwens zelf ook nog gekend. Toen wij net verkering kregen leefde het hondje nog. Zeer oud en gebrekkig. Bijna stervende. Toen ze mij voor het eerst zag kwam ze tegen m’n been aan staan en liet zich aaien. Ik was blijkbaar goed volk. Goedgekeurd door de hond dus ik mocht blijven.’
‘Tiba was er altijd geweest. Meer dan 15 jaar. Haar hele jeugd sinds die ene Sinterklaas-ochtend. Toen Tiba doodging was het hele gezin in de rouw. Niet eventjes maar wekenlang. Begrijpelijk. Dat is het vervelende van het hebben van een hond. Je houdt van zo’n beest alsof het je kind is maar uiteindelijk moet je er afscheid van nemen. En dat is altijd uitermate verdrietig. Met een beetje pech heb je die laatste jaren de zorg over een hoogbejaard beestje met ziektes en pijn en overgewicht en incontinentie. Tiba had het hele pakket. Het beestje zag er verschrikkelijk uit. Met hier en daar een gezwel. Caroline zegt nog steeds vaak tegen mij dat ze zó graag weer een hondje zou willen, maar dat is natuurlijk tegen beter weten in.’
‘’Zou dat meisje hier naast ons eigenlijk weten hoe het afloopt met zo’n hondje?’ vroegen we ons af. ‘Zou het haar überhaupt kunnen schelen of doet ze het hondje tegelijk weg met het jurkje of de bril? Of als het niet meer in de tas past?’. Ik kwam ineens op een goed idee. Een paar dagen rust en een paar kannen sangria zijn een goeie katalysator voor het out-of-the-box denken. Over een jaar gaat ook Lina elke dag naar school en dan heb jij weer eens wat tijd over voor nieuwe dingen. Misschien wel een bedrijfje. Als je nou eens hondjes gaat verhuren aan dit soort meiden? Je kan er veel geld voor vragen want pa betaalt het tóch wel. Gewoon een poedeltje voor één seizoen. Zolang het bij het jurkje past of in de tas. Of misschien wel alleen voor een fotoshoot. Of een ‘sweet sixteen’-feestje. In de winter kunnen ze er buiten niet mee showen dus dan hebben ze ‘m niet nodig. Dan geven ze ‘m aan jou terug en heb jij allemaal verschillende hondjes waar je gezellig voor kan zorgen door het jaar heen. We huren een loods die we helemaal inrichten als honden-hotel. We laten elke week een kapper langskomen. En als ze maar genoeg geld betalen laten we witte poedels roze verven. Klant is immers koningin bij de firma Rent-a-Poodle. ’WAT?’… zei ze ineens heel serieus met een verschrikte blik…’
‘Ze had eerst de hele tijd met me mee zitten knikken en fantaseren met een steeds groter wordende glimlach maar deze laatste opmerking deed ineens die bubbel barsten. ‘Ander onderwerp graag!!’ We besloten dit hele idee meteen weer te vergeten. Dit gedrag niet te willen aanmoedigen, laat staan faciliteren. Terug in onze hotelkamer toch maar eens gecheckt op het internet. Bedrijven als Rent-a-poodle blijken al lang te bestaan. In Amerika natuurlijk. Madrid en Blaricum zullen waarschijnlijk snel volgen. Fijne vakantie allemaal.’
