‘Het is 25 januari 1982 als ik van mijn moeder een cadeau krijg voor mijn verjaardag, dat mijn hele leven op zijn kop zou gaan zetten. Mijn eerste eigen camera! We werden onafscheidelijk, eerst was de familie aan de beurt en al heel snel daarna mijn eerste popconcert van Doe Maar. Die avond vond ik mijn roeping, ik wilde popfotograaf worden! Dat vastleggen van popsterren leek mij de mooiste baan van de wereld. En zo reisde ik dik twee jaar lang met mijn camera het hele land door om bij verschillende evenementen artiesten vast te leggen.’
‘Al snel wilde ik ook buitenlandse popsterren fotograferen. Ik belde brutaal platenmaatschappijen op of ik een perspas kon krijgen voor concerten. Dat bleek lastig te zijn, voor zo’n pas had je een opdrachtgever nodig. Die had ik natuurlijk niet, dus zat er niets anders op dan mijn camera stiekem naar binnen smokkelen. Halverwege de jaren 80 werden bezoekers streng gecontroleerd op het meenemen van opname- en fotoapparatuur, hoe ging ik dat doen? De beste manier was om mijn camera en lens om mijn bovenarmen te tapen en een grote jas aan te trekken. Bij het fouilleren de armen in de lucht en zo ging ik alle concerten af met mijn smokkeltruc, hij mislukte nooit!’
‘In mei 1986, toen ik zestien jaar oud was, overleed mijn vader bij een auto ongeluk. Mijn wereld stortte volledig in. Niet alleen het besef hoe kwetsbaar we zijn, maar ook dat het echt tijd was om iets van mijn leven te maken. Het kon immers zo afgelopen zijn. Ik was een regelrecht drama op school, dus studeren ging het zeker niet worden. Ik moest zo snel mogelijk mijn grote droom waar zien te maken. Twee maanden later was Queen in Nederland en ik was vastbesloten ze voor mijn lens te krijgen. Dit moest mijn opening worden als popfotograaf bij Hitkrant. Ik vond uit in welk hotel de band verbleef en vertrok met mijn camera. Ik dacht heel simpel, ik zou ze opwachten en vragen of ze even wilden poseren. Ik was te laat, ze waren net naar binnen gelopen…’
‘Ik besloot te wachten tot ze weer naar buiten zouden komen. Terwijl ik daar stond, kwam een kennis van mijn vader het hotel uit. Hij zag mij, wist dat mijn vader net was overleden en vroeg hoe het met mij ging en wat ik daar deed. Ik vertelde hem dat ik een foto van Queen wilde maken. Hij was zelf in het hotel omdat hij een opname met Queen voor televisie moest maken, of ik daar misschien bij wilde zijn? Zo geschiedde, ik ging mee naar binnen om te kijken hoe gitarist Brian May een interview gaf. Na het interview kwam Brian naar mij toe om gedag te zeggen en ik stelde me met mijn grote mond voor als de jongste popfotograaf van Nederland. Ik vroeg hem of ik een fotopas kon krijgen om het concert te fotograferen. Brian keek mij aan en ik zag hem denken… ‘Jij kleine brutale donder’. Hij liep de kamer uit en kwam terug met een Guest-pas voor het concert van die avond. Hij zei: “Het is geen fotopas, het is veel beter. Hiermee kun je eerder naar binnen, mag je een camera meenemen en kun je het hele concert foto’s maken.” Diezelfde avond stond ik in de Groenoordhallen in Leiden met mijn camera om mijn nek. Ik maakte foto’s en ontmoette na het optreden de hele band. Die ontmoeting zette mijn hele leven op zijn kop. Als ik dit al voor elkaar kreeg op mijn 16de… Ik wist het zeker, ik word popfotograaf!’
‘Een jaar later werkte ik voor Hitkrant en daar begon mijn carrière. Inmiddels is het 38 jaar na die Queen ontmoeting en kan ik zeggen dat mijn veel te grote kinderdroom is uitgekomen. En daar horen krankzinnige verhalen bij! Die zal ik vanaf nu delen in mijn column voor dit 100% Nederlandse tijdschrift. Want was het nou: 100% geluk, 100% inzet of gewoon 100% voorbestemd? Jullie gaan het allemaal lezen!’
